Nasi podopieczni
Adrian urodził się 05.01.1998r. ze złożoną wadą genetyczną, niedosłuchem, słabowidzeniem (wada sięga -14dioprtii), alergią pokarmową, zaburzeniami rozwoju procesów integracji sensorycznej.
Chłopak jest wulkanem energii i nie sposób przejść obok niego nie odwzajemniając uśmiechu i podania ręki.
Jego fascynacją są pociągi, autobusy i muzyka. Chętnie gra w piłkę nożną, tańczy.
Adrian komunikuje się w specyficzny dla niego sposób używając powtarzających się zbitek sylab, którym nadał sens. Wypowiada również kilka onomatopei, różnicuje parę gestów z systemu komunikacji alternatywnej Makaton i symboli graficznych.
Zaburzenia w obszarze procesów integracji sensorycznej wpływają na poszukiwanie bodźców wibrujących i stanowczej stymulacji ciała w dociskach, masażach, a nawet w autoagresji, która pojawia się w sytuacji braku zrozumienia lub niezaspokojenia jego potrzeb.
Duża wada narządu wzroku i słuchu wymaga dostosowania metod pracy. Adrian wymaga wielopłaszczyznowej opieki terapeutyczno-medycznej, która działałaby się w sposób ciągły.
Daniel. Urodził się z uszkodzeniem okołoporodowym, niedotlenieniem i wylewem. Jego mózg był bardzo uszkodzony.
Miał żyć najwyżej trzy dni, dziś ma 25 lat i po ukończeniu szkoły zostałby zamknięty w czterech ścianach własnego pokoju, gdyby nie starania rodziców o dodatkową formę wsparcia dla ich syna.
Daniel lubi colę, lubi ze starszą Siostrą słuchać głośnej muzyki, oglądać straszne filmy, jeść lody w kawiarni, oglądać mecz z tatusiem, śmieszą go śmieszne sytuacje, jest radosny i pogodny.
Dla jednych może być to zaskakujące dla innych mniej, ale Daniel chętnie rozwiązuje krzyżówki. Podobnie jak jego koledzy i koleżanki z Fundacji, stawia pierwsze kroki w komunikacji alternatywnej.
„Danie mu głosu” otwiera go na świat, doświadczenia i kontakt z drugą osobą, której tak bardzo potrzebuje.
Natalia, która w październiku 2021 r. skończy już 12 lat. Zdiagnozowano u niej dziecięce porażenie mózgowe, padaczkę lekooporną, hipotonię mięśniową oraz dysplazję biodra.
Mimo licznych operacji niepełnoprawność ruchowa na stałe przykuła Natalkę do wózka. Samodzielnie nie chodzi, nie siada, w sposób celowy nie rusza rączkami, w poruszaniu się jest całkowicie zależna od drugiej osoby. Dziewczynka nie komunikuje się w sposób werbalny.
Z sukcesem stawia pierwsze kroki w komunikacji alternatywnej, w czym pomaga jej Tobii – urządzenie pozwalające na obsługę komputera i programu do komunikacji. Mówi śledząc ruchy głowy i oczu.
Pomimo wszelkich przeciwności losu, męczących napadów padaczkowych, których nadal nie udaje się zupełnie opanować, Natalka czerpie z życia pełnymi garściami. Po łzach bólu i bezsilności zawsze wraca jej uśmiech.
Borysek urodził się z bardzo rzadką wadą wrodzoną, która dotyka jedno na 60 tysięcy dzieci – cierpi na Congenital Femoral Deficiency (CFD), wrodzony niedorozwój kości udowej. U Boryska nie rozwinął się do końca prawy staw biodrowy, a prawa kość udowa jest krótsza i wygięta. Już w pierwszym dniu na świecie jego nóżka była krótsza od drugiej aż o 3,5 centymetra!
Różnica niestety pogłębia się z każdym dniem i będzie coraz większa… Chora nóżka nie rośnie tak szybko jak zdrowa. Do końca okresu wzrostu synka różnica ta będzie wynosiła aż 16 centymetrów!
Jeśli nic nie zrobimy, Borysek nie tylko będzie miał dużo krótszą nogę – będzie utykał, miał problemy z chodzeniem, borykał się ze skrzywieniem kręgosłupa, miednicy oraz deformacją całego ciała… Do końca życia będzie musiał chodzić w protezie.
