Nasi podopieczni

Adrian urodził się 05.01.1998r. ze złożoną wadą genetyczną, niedosłuchem, słabowidzeniem (wada sięga -14dioprtii), alergią pokarmową, zaburzeniami rozwoju procesów integracji sensorycznej.

Chłopak jest wulkanem energii i nie sposób przejść obok niego nie odwzajemniając uśmiechu i podania ręki.

Jego fascynacją są pociągi, autobusy i muzyka. Chętnie gra w piłkę nożną, tańczy.

Adrian komunikuje się w specyficzny dla niego sposób używając powtarzających się zbitek sylab, którym nadał sens. Wypowiada również kilka onomatopei, różnicuje parę gestów z systemu komunikacji alternatywnej Makaton i symboli graficznych.

Zaburzenia w obszarze procesów integracji sensorycznej wpływają na poszukiwanie bodźców wibrujących i stanowczej stymulacji ciała w dociskach, masażach, a nawet w autoagresji, która pojawia się w sytuacji braku zrozumienia lub niezaspokojenia jego potrzeb.

Duża wada narządu wzroku i słuchu wymaga dostosowania metod pracy. Adrian wymaga wielopłaszczyznowej opieki terapeutyczno-medycznej, która działałaby się w sposób ciągły.

Artur, który urodził się 24.01.2004 r. Autyzm – całościowe zaburzenie rozwoju mowy, to diagnoza jaką usłyszeli jego rodzice.

Chłopakowi towarzyszy szereg innych zaburzeń: niepełnosprawność intelektualna, zaburzenia rozwoju procesów integracji sensorycznej. Artur jest młodzieńcem o dużej potrzebie ruchu, która czasem przeradza się w ogólne pobudzenie psychoruchowe, czy też zachowania agresywne. Trudności chłopaka potęguje ograniczony rozwój zdolności porozumiewania się.

Artur wypowiada kilka pojedynczych sylab, posługuje się podstawowymi gestami z systemu komunikacji alternatywnej Makaton, rozumie parę symboli graficznych. Nasz podopieczny uwielbia chodzić na spacery, a zwłaszcza zdobywać szczyty gór. Niestraszny mu jest kilkunastokilometrowy spacer brzegiem plaży w towarzystwie rodziców.

Zaburzenia integracji sensorycznej (podwrażliwość układu czucia głębokiego) sprawiają, że poszukuje mocnych wrażeń dotykowych, przez co uwielbia masaże, zajęcia ruchowe. Praca oparta o schematy, powtarzalne sekwencje zdarzeń jest wpisana w charakterystykę całościowych zaburzeń rozwojowych. Artur wymaga systematyczności w podejmowaniu oddziaływań terapeutycznych, tak by nie tracił opanowanych już zdolności, a powtarzalność dawała mu poczucie bezpieczeństwa oraz możliwość rozwoju.

Daniel. Urodził się z uszkodzeniem okołoporodowym, niedotlenieniem i wylewem. Jego mózg był bardzo uszkodzony.

Miał żyć najwyżej trzy dni, dziś ma 25 lat i po ukończeniu szkoły zostałby zamknięty w czterech ścianach własnego pokoju, gdyby nie starania rodziców o dodatkową formę wsparcia dla ich syna.

Daniel lubi colę, lubi ze starszą Siostrą słuchać głośnej muzyki, oglądać straszne filmy, jeść lody w kawiarni, oglądać mecz z tatusiem, śmieszą go śmieszne sytuacje, jest radosny i pogodny.

Dla jednych może być to zaskakujące dla innych mniej, ale Daniel chętnie rozwiązuje krzyżówki. Podobnie jak jego koledzy i koleżanki z Fundacji, stawia pierwsze kroki w komunikacji alternatywnej.

„Danie mu głosu” otwiera go na świat, doświadczenia i kontakt z drugą osobą, której tak bardzo potrzebuje.

Kasia, której historia jest bardzo ciekawa. Kobieta posługuje się komunikacją alternatywną, która oparta jest na czytaniu ruchów jej głowy, mimiki twarzy, ruchów ciała. Kasia podzieliła alfabet na cztery linijki. Kiedy chce coś powiedzieć rozmówca ustala z Kasią, z której linijki alfabetu będzie litera i kolejno je wymienia. Zdecydowany ruch głowy w lewą stronę to znacząca odpowiedz Katarzyny. Taką drogę przechodzi cała jej wypowiedź.

Sama o sobie pisze tak: „Mam 36 lat. Od dziecięcych lat mam niedowład czterokończynowy, który jest wynikiem dziecięcego porażenia mózgowego. Poruszam się wyłącznie na wózku inwalidzkim. Ukończyłam szkołę podstawową i liceum w Chicago. Obecnie mieszkam z rodzicami w Bieruniu. Zajęcia z psychologiem są dla mnie bardzo ważne, mogę spotykać się z innymi ludźmi, zawierać znajomości. Czuję się na nich doceniana. Bardzo proszę o pomoc, abym mogła dalej pracować.”

Potencjał rozwoju, piękno i doskonałość człowieka zamknięte w niedoskonałym ciele. Terapia ruchowa, psychologiczna to szansa przede wszystkim na spotkania społeczne, rozwój jej zdolności, zainteresowań oraz walka z szarością dnia codziennego.

Natalia, która w październiku 2021 r. skończy już 12 lat. Zdiagnozowano u niej dziecięce porażenie mózgowe, padaczkę lekooporną, hipotonię mięśniową oraz dysplazję biodra.

Mimo licznych operacji niepełnoprawność ruchowa na stałe przykuła Natalkę do wózka. Samodzielnie nie chodzi, nie siada, w sposób celowy nie rusza rączkami, w poruszaniu się jest całkowicie zależna od drugiej osoby. Dziewczynka nie komunikuje się w sposób werbalny.

Z sukcesem stawia pierwsze kroki w komunikacji alternatywnej, w czym pomaga jej Tobii – urządzenie pozwalające  na obsługę komputera i programu do komunikacji. Mówi śledząc ruchy głowy i oczu.

Pomimo wszelkich przeciwności losu, męczących napadów padaczkowych, których nadal nie udaje się zupełnie opanować, Natalka czerpie z życia pełnymi garściami. Po łzach bólu i bezsilności zawsze wraca jej uśmiech.

Borysek urodził się z bardzo rzadką wadą wrodzoną, która dotyka jedno na 60 tysięcy dzieci – cierpi na Congenital Femoral Deficiency (CFD), wrodzony niedorozwój kości udowej. U Boryska nie rozwinął się do końca prawy staw biodrowy, a prawa kość udowa jest krótsza i wygięta. Już w pierwszym dniu na świecie jego nóżka była krótsza od drugiej aż o 3,5 centymetra!

Różnica niestety pogłębia się z każdym dniem i będzie coraz większa… Chora nóżka nie rośnie tak szybko jak zdrowa. Do końca okresu wzrostu synka różnica ta będzie wynosiła aż 16 centymetrów!

Jeśli nic nie zrobimy, Borysek nie tylko będzie miał dużo krótszą nogę – będzie utykał, miał problemy z chodzeniem, borykał się ze skrzywieniem kręgosłupa, miednicy oraz deformacją całego ciała… Do końca życia będzie musiał chodzić w protezie.